اگر واقعه بسيار شگفت‌انگيزتري روي دهد چه مي‌شود؟اگر زمين تا اندازه يك نخود فشرده شود،يعني تمام جرمدر فضايي آنقدر كوچك تمركز يابد؟گراني در سطح اين كره نخودي آنقدر شديد مي‌شودكه سرعت گريز از آن،بيشتر از سرعت نور خواهد بود. زمين به يك سياهچاله تبديل مي‌شود. حتي نور هم نمي‌تواند از آن بگريزد. با وجود اين، در شعاعي از فضاي خارج آن،جايي كه سطح زمينقبل از فشردگي بوده،كشش گراني زمين هنوز همان است كه امروز احساس مي‌كنيم. كره ماه مثل قبل،روي مدار خود در حركت خواهد بود.
تا آنجا كه ما مي‌دانيم، چنين داستاني روي نخواهد داد. سياره‌ها به سياهچاله تبديل نمي‌شوند. اما احتمال آن زياد است كه اين واقعه براي بعضي ازستارگان،روي دهد. اكنون همين داستان را،در باره يك ستاره بازگو مي‌كنيم. از ستاره‌اي شروع كنيم كه جرمي در حدود ده برابر جرم خورشيد دارد. شعاع ستارهتقريباً 3 ميليونكيلومتر يعني قريب 5 برابر شعاع خورشيد است.
سرعت گريز از اين ستاره حدود 1000 كيلومتر در ثانيه و عمر آن نزديك به 100 ميليون سال است و و در اين مدت زمان،زندگي و مرگ و كشاكش نيروها با يكديگر ادامه دارد. در يك سوي اين كشاكش،گرانش است. جاذبه هر ذره موجود در ستاره،براي جذب ذرات ديگر. گرانش، در اين مسابقه، سعي در رمبيدن(كولاپس) ستاره دارد.
طرف مقابل اين كشاكش،نيروي فشار گاز در ستاره است. اين فشار از گراماي حاصل از همجوشي هسته‌هاي هيدروژن،و تشكيل هسته هليومناشي مي‌شود. اين انرژي گرمايي، موجب درخشندگي ستاره مي‌شود و فشار كافي براي مقاومت در برابرگرانش و جلوگيري از رمبيدن ستاره ايجاد مي‌كند. كشاكش نيروها، 100 ميليون سال ادامه دارد. آنگاه سوخت ستاره تمام مي‌شود. ديگر هيدروژن، براي تبديل به هليوم موجود نيست. پاره‌اي از ستارگان، هليوم را نيز با همجوشي هسته‌اي به عناصر سنگينتر تبديل مي‌كنند ولي اين عمل فقط مدت كوتاهي به عمر ستاره اضافه مي‌كند. زماني كه ديگر فشاري براي مقابله با نيروي جاذبه موجود نباشد، ستاره منقبض مي‌شود. در اين حال،گرانش در سطح ستاره،مانند آنچهقبلاً در مورد داستان فشردگي زمين ديديم، به تدريج افزايش مي‌يابد. لازم نيست كه ستاره،براي آنكه به يك سياهچاله تبديل شود،به اندازه يك نخوددر آيد. زماني كه شعاع اين ستاره كه جرم آن ده برابر خورشيد بود به 30 كيلومتر برسد،سرعت گريز از آن 300 هزار كيلومتر در ثانيه يعني برابر سرعت نور خواهد بود. موقعي كه نور نتواند از آن بگريزد، ستاره به سياهچاله تبديل مي‌شود.
پس از آنكه سرعت گريز از ستاره از سرعت نور فزوني يافت،ما ديگر براي اين سوال كه آيا ستاره به منقبض شدن خود ادامه خواهد داد يا نه،پاسخي نداريم. حتي اگر منقبض نشود، باز هم ما يك سياهچاله خواهيم داشت. به ياد داشته باشيم كه در داستان فشردگي كره زمين،گراني در شعاعاوليه زمين هيچ‌گاه تغيير نكرد. خواه ستاره تا سرحد يك نقطه با چگالي بي‌نهايت منقبض شوديا در شعاعي كه سرعت گريز از آن معادل سرعتنور است، باقي بماند،در هر دو حالت، مادامي كه جرم ستاره تغيير نكرده است،گراني در اين شعاع يكسان خواهد بود. سرعت گريز در آن شعاع،سرعت نور است و در سرعت نور باقي خواهد ماند. براي نور، گريز از ستاره غير ممكن است. باريكه‌هاي نور مجاور كه از ستارگان دور دستمي‌رسند،نه تنها منحرف مي‌شوند بلكه ممكن است چند دور اطراف سياهچاله بچرخند و بعد،از آن گريخته يا در آن سقوط كنند. اگر نور داخل سياهچاله شود، ديگر گريزي نخواهد داشت. هيچ چيز نمي‌تواند سرعتي بيش از سرعت نور داشته باشد. چه «خاموشي» عمیقی خواهیم داشت. نه نور، نه بازتابش، نه هيچ‌گونه تابش (راديويي، ميكروويو، پرتو ايكس و غيره)، نه صدا،نه چشم‌انداز، نه كاوشگر فضايي، مطلقاً هيچ داده‌اي نمي‌تواند از آن خارج شود.
فومیزه یا ورق پی وی سی ( پی وی سی فوم برد ) چیست ؟